''Ανθισμένες Μανόλιες'': Η Ζωή Συνεχίζεται..

Η απαρχή των σύγχρονων αμερικανικών σειρών με φόντο τις μικρές κοινωνίες των ΗΠΑ στην οθόνη μου.

Το 1989 ο Χέρμπερτ Ρος έδωσε σάρκα και οστά στο κείμενο του Ρόμπερτ Χάρλινγκ ο οποίος εμπνεύστηκε τη ζωή έξι εκ διαμέτρου αντίθετων γυναικών (Σάλι Φιλντ, Ντόλι Πάρτον, Σίρλεϊ ΜακΛέιν, Ντάριλ Χάνα, η δική μας ,Ολυμπία Δουκάκη και η Τζούλια Ρόμπερτς). Κάθε μία τους θα μπορούσε να είναι η μητέρα, η γιαγιά, η αδερφή, η γειτόνισσα, η κολλητή μας. Κάθε μία μας παρουσιάζεται έχοντας ως κοινό σημείο αναφοράς με τις υπόλοιπες το κομμωτήριο της Τρούβι (Ντόλι Πάρτον). Εκεί μοιράζονται τις ανησυχίες τους, τα προβλήματα τους, τις χαρές τους προσπαθώντας, μάλιστα, ορισμένες φορές να ξορκίσουν το κακό. Το αν τα καταφέρνουν ή όχι τελικά μάλλον θα πρέπει να το εξακριβώσετε ιδίοις όμασι, καθώς αυτό που μια ταινία αναλύει σε δύο ώρες είναι πρακτικά αδύνατο να αποτυπωθεί στις λίγες γραμμές ενός post.

Στις Ανθισμένες Μανόλιες σκιαγραφούνται χαρακτήρες. Ο θεατής έχει να κάνει με γήινες προσωπικότητες, με ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Οι ιστορίες τους αποτελούν συχνό φαινόμενο της καθημερινότητάς μας και σε αυτό έγκειται και η επιτυχία της ταινίας. (Στην εποχή της απέφερε παγκοσμίως 95,9 εκατομ. δολάρια, ενώ η Τζούλια Ρόμπερτς κέρδισε τη πρώτη της Χρυσή Σφαίρα Β' Γυναικείου Ρόλου).

Αναφορικά με το σενάριο, ο χαρακτηρισμός "γλυκόπικρο" θα του ταίριαζε απόλυτα. Η εναλλαγή κωμικού και συγκινησιακού στοιχείου είναι αρκετά έξυπνη και ενδιαφέρουσα. Χωρίς να μεταστρέφεται σε τραγωδία καταφέρνει να περάσει στον θεατή τα μηνύματα που επιθυμεί.

Με λίγα λόγια, είναι μία ταινία που συστήνω ανεπιφύλακτα στους σινεφίλ που δεν ενδιαφέρονται μόνο για τις σύγχρονες εμπορικές ταινίες, αλλά και για κάτι παλιότερο μεν αλλά εξίσου αξιόλογο δε. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως το παλιό καλό κρασί έχει αναμφίβολα μεγαλύτερη αξία!