''L'Innocente''

Ιταλική ταινία του 1976. Με δύο λόγια: εκνευριστικά ενδιαφέρουσα.

Ο Tulio Hermil (Giancarlo Giannini) απατά τη σύζυγό του Giuliana (Laura Antonelli) με την Teresa (Jennifer O'Neill). Όταν όμως εκείνη αποφασίζει να ενδώσει στον έρωτα του γοητευτικού ποιητή Filippo D'Arbario, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Tulio συνειδητοποιεί την κατ'όνομα αγάπη του για εκείνη και την διεκδικεί ξανά με έναν τρόπο βλοσηρό, νοσηρό, εγωπαθητικό, άκαρδο και ψυχασθενικό. Δε ζηλεύει μόνο τον D'Arborio, αλλά και το νεογέννητο παιδί που η Giuliana αποκτάει μαζί του. Ο εγωισμός του φτάνει σε τέτοιο αρρωστημένο σημείο που δε διστάζει να σκοτώσει το μωρό. Ξεχνάει, παρόλα αυτά, μια πικρή αλήθεια: Η αγάπη ριζώνει καλά πάντα στις ψυχές των ανθρώπων, αναζωπυρώνεται με την αδικία, δεν χάνεται, δε μπορεί να εξαλειφθεί εύκολα. Αυτή η συνειδητοποίηση τον σκοτώνει. Χάνει πια το ενδιαφέρον του για τη ζωή, την οποία έχει συνδέσει με επιφανειακά πάθη και σεξ. Όταν τα χάνει αυτά, χάνει και το νόημα που είχε δώσει στη ζωή.

Ο Tulio, όπως και κάθε αντίστοιχα εγωπαθής άνθρωπος, είναι ερωτευμένος μόνο με τον εαυτό του. Δε ξέρει πραγματικά να αγαπάει. Αγαπάει μόνο το ανυπέρβλητο εγώ του. Ή, ίσως, τελικά ούτε και αυτό, αν συνυπολογίσουμε το γεγονός πως συνέχεια αποζητάει την επιβεβαίωση μέσω της γυναικείας στοργής, τρυφερότητας, παρουσίας και πλήρους αφοσίωσης. Νιώθει διαρκώς ένα κενό μέσα του που δε μπορεί να το καλύψει και για αυτό βασανίζεται. Μας μπερδεύει συνεχώς καθώς δε ξέρουμε αν πρέπει να τον απεχθανόμαστε ή να τον λυπόμαστε.

Η ταινία σαν μορφή και ύφος είναι ικανοποιητική. Οι ηθοποιοί καταφέρνουν να μας μεταφέρουν, ακόμα και τους σύγχρονους θεατές, σε εκείνη την εποχή που ο ρόλος της γυναίκας περιοριζόταν στο σπίτι και την ικανοποιήση του άντρα παραμερίζοντας συχνά τις δικές της ανάγκες και θέλω. Η μουσική αποτελεί μια ευρηματική νότα, χωρίς, δυστυχώς, να συνηγορεί τίποτα στο να την προτείνω και για δεύτερη φορά, ειδικά εν έτει 2015 (και οσονούπω 2016!).