''The Help'' (2011): 'Change begins with a whisper'
Είναι αλήθεια πως μετά τη ταινία του ''Γκάντι'' είχα πολλές αμφιβολίες για το αν και κατά πόσο θα μπορέσει κάποια ταινία να με συναρπάσει ξανά τόσο, να με εμπνεύσει, να με κάνει να γράψω χωρίς να σκέφτομαι, με τις λέξεις να βγαίνουν αβίαστα. Κι όμως, το ''Help'' ήρθε για να με διαψεύσει. Μου προσέφερε απλόχερα δύο ώρες θέασης που κυριολεκτικά δε κατάλαβα πως πέρασαν. Κατά τη διάρκειά τους, έποιασα τον εαυτό μου να θλίβεται, να γελάει, να κλαίει, να θυμώνει, να σκέφτεται, να προβληματίζεται. Γέλασα με τα αστεία περιστατικά. Έκλαψα με τη δυστυχία των ηρώων, με τα κατεστραμμένα τους όνειρα, με την αδικία. Εξοργίστηκα με τη συνειδητοποίηση πως όλα όσα αποτελούσαν ίδιον των ανθρώπων την εποχή του '60 ισχύουν και σήμερα παρά τον πολιτισμό που ευαγγελιζόμαστε πως αναπτύξαμε: Ρατσισμός, φόβος για τη διαφορετικότητα, καχυποψία ως προς το ξένο, καταπάτηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, αδικία, ανισότητα. Αν και από τη ταινία λείπουν οι σχετικές αναφορές και στη σωματική βία που αυτές οι γυναίκες υπέστησαν στα σπίτια των πλούσιων αφεντικών τους, το 'The Help' δε παύει να αποτυπώνει αρκετά ρεαλιστικά, τολμώ να πω, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, καθώς και όλες αυτές τις κτηνωδίες που αποτελούσαν τη δική τους σκληρή, βάναυση, καθημερινότητα.
Στο τέλος, όμως, έρχεται η λύτρωση, η ελπίδα. Η επαναστατική Σκίτερ δημοσιεύει το βιβλίο με τις αληθινές μαρτυρίες τόσων έγχρωμων γυναικών, με στόχο να καταδείξει τα γεγονότα και να δώσει ένα μήνυμα ελπίδας για αλλαγή, για ελευθερία, κάτι που ως ένα βαθμό και επιτυγχάνει, εν τέλει.
Με την ίδια αισιοδοξία και ελπίδα επιθυμώ να κλείσω και το σημερινό post. Δεν είναι δυνατό να μην μπει κανείς στον πειρασμό να συσχετίσει τον ρατσισμό του τότε με τον ρατσισμό του σήμερα. Κι όμως πιστεύω ακόμα στη δύναμη του ανθρώπου. Δεν την έχω δει μόνο στις ταινίες. Την έχω δει στη ζωή.
Πιστεύω στην ανθρωπιά.
Δε τη συναντάω συχνά, αλλά αυτές τις λίγες, σπάνιες στιγμές που έχω την τύχη να την εντοπίσω, νιώθω περήφανη που είμαι άνθρωπος.
Καληνύχτα σας!