''Vicky, Christina, Barcelona'' (2009)
Φαίνεται αριστούργημα αλλά δεν είναι, χωρίς, σε καμία περίπτωση, ο Γούντι Άλεν να απογοητεύει τους φανατικούς θαυμαστές του.
Είδος τόσο ιδιαίτερο όσο και οι χαρακτήρες του: ανάλαφρο, παιχνιώδες, με υποψίες τραγωδίας. Κεντρική ιδέα του σεναρίου αποτελεί η συνειδητοποίηση πως ακόμα και οι μεγάλοι έρωτες είναι καταδικασμένοι να στιγματιστούν μαθηματικά αποδεδειγμένα από απιστία, στιγμιαίους ενθουσιασμούς και επιφανειακές σαρκικές επιθυμιές.
Η Βίκυ (Ρεμπέκα Χόλ) και η Κριστίνα (Σκάρλετ Γιόχανσον) είναι δύο νεαρές Αμερικανίδες φίλες που η καθεμιά για τον δικό της λόγο αποφασίζουν να περάσουν ένα χρονικό διάστημα στη Βαρκελώνη. Ένα ειδυλλιακό τοπίο, όσο να 'ναι. Οι δυο τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες με τελείως αντικρουόμενη φιλοσοφία και στάση ζωής. Η Βίκυ είναι πιο συνεσταλμένη, δεσμευμένη και με έναν ξεκάθαρο στόχο στη ζωή της, ενώ η Κριστίνα είναι συγκριτικά ελευθεριάζουσα, φανερά περιπετειώδης και σε συνεχή αναζήτηση του εαυτού της και των θέλω της. Δοκιμάζει τα ερωτικά της όρια και απαντάει θετικά στο φλερτ του γοητευτικού Ισπανού καλλιτέχνη Χουάν Αντόνιο (στο ρόλο ο Χαβιέ Μπαρδέμ). Ένα ερωτικό τρίγωνο δημιουργείται όχι ανάμεσα στις δύο κολλητές και τον Χουάν Αντόνιο, όπως πολλοί ίσως να περίμεναν, αλλά ανάμεσα στη Κριστίνα, τον Χουάν Αντόνιο και την εμμονική πρώην γυναίκα του, Μαρία Έλενα (Πενέλοπε Κρουθ). Γενικά, Μπαρδέμ και Κρουθ περνούν από διάφορες συναισθηματικές διαβαθμίσεις, από το προσωπικό δράμα ως και ψήγματα κωμωδίας, υποδυόμενοι ένα ζευγάρι που αποτελεί την επιτομή του ''μαζί δε κάνουν και χώρια δε μπορούν''.
Αναφορικά, τώρα, με την ερωτική σχέση ανάμεσα σε Κριστίνα και Μαρία Ελένα, ο Άλεν φτάνει στο ''ηδονοβλεπτικό του απόγειο'', όπως πολύ εύστοχα διάβασα κάπου, με το φιλί των δυο τους.
Στα συν προσθέτω και το ρόλο του αφηγητή. Οι τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες μπλέκονται σε έναν δαίδαλο συναισθημάτων και αλλαγής προσωπικότητας. Ο αφηγητής είναι εκεί για να τους παρατηρεί και να μας μεταφέρει τα καθέκαστα, όπως γίνεται στα παραμύθια.
Το τέλος, από την άλλη, διαφέρει παρασάγκας από αυτό των παραμυθιών. Δε περιμένει βέβαια κανείς και κάτι διαφορετικό. Οι κοπέλες γυρνούν στην πατρίδα τους σα να μην έγινε ποτέ τίποτα, σαν όσα έζησαν και αισθάνθηκαν να ήταν απλά μια παρένθεση που ''πέρασε και δεν ακούμπησε'', αποδεικνύοντας πόσο συντηρητικές, δειλές και απροετοίμαστες να αλλάξουν τη ζωή τους είναι. Γιατί, καλώς ή κακώς, και σε αυτό θα συμφωνήσω ακόμα και εγώ πια: ''ρομαντικός έρωτας είναι μόνο ο ανεκπλήρωτος'' και θέλει πολλά κότσια να αφήσεις τη ζωή σου, να απαρνηθείς όσα θεωρείς δεδομένα, τα σημεία αναφοράς σου για το άγνωστο που μπορεί αρχικά να σε γοητεύει αλλά δε σου εγγυάται τίποτα.