''The Lady'' (2011): ''Please use your liberty to promote ours''
Σχεδόν κατά τη διάρκεια όλων των ταινιών που παρακολουθώ κρατάω σημειώσεις για να θυμάμαι στη συνέχεια τα σημεία στα οποία θέλω να επικεντρώσω τη γραφή μου. Είναι η πρώτη φορά που δεν ένιωσα αυτή την ανάγκη. Δεν ήθελα να χάσω δευτερόλεπτο από τη ταινία και ήξερα από την αρχή σε τι ήθελα να αναφερθώ. Ειλικρινά, δε πίστευα πως μετά τη ταινία/αφιέρωμα στη ζωή του Gandhi θα υπήρχε κάτι άλλο ανάλογο που θα με καθήλωνε και θα με ενέπνεε τόσο πολύ.
Το The Lady του Luc Besson με Michelle Yeoh και David Thewlis στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι μία τανία που αξίζει να δείτε. Παρουσιάζει τη πορεία της πολιτικής κρατούμενης Αούνγκ Σαν Σου Κι, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον όχι μόνο στον αγώνα της για την κατάκτηση και καθιέρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος στη πατρίδα της, τη Μιανμάρ, αλλά και στην σχέση της με τον σύζυγό της, τον Michael Aris. Άλλωστε, αυτός της στάθηκε, τη βοήθησε έστω και από μακριά, τη στήριξε μέχρι το τέλος. Μάλιστα, στο κρίσιμο ερώτημα που της τέθηκε για να επιλέξει ανάμεσα στη πατρίδα και την οικογένεια της τη στιγμή που ο άντρας της αργοπέθαινε, εκείνος σε πείσμα όλων την εμψύχωνε να μείνει πιστή στα ιδεώδη της και να συνεχίσει να αγωνίζεται για το λαό της στη μάχη κατά του φασισμού, της δικτατορίας και της ωμής, τυφλής βίας.
Για αυτούς που, όπως και εγώ πριν τη ταινία, δε γνωρίζουν για αυτή τη μεγάλη κυρία, η Αούνγκ Σαν Σου Κι ξαφνικά από μία νοικοκυρά μετατράπηκε σε προασπιστή της δημοκρατίας. Επηρεασμένη από τη φιλοσοφία της μη βίας του Μαχάτμα Γκάντι, αγωνίστηκε για την ''ελευθερία από το φόβο''.
Το The Lady και, κυρίως, η ζωή αυτής της γυναίκας έχει τη δύναμη να παραδειγματίσει πολλούς και να κάνει ακόμα περισσότερους να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους, τις θετικά προσκείμενες στον φασισμό, τη βία, την εκμετάλλευση.
Προσωπικά, ονειρεύομαι έναν κόσμο δίκαιο, που δε θα σχετίζεται με τη δύναμη του ισχυρότερου αλλά με τη δύναμη της ελευθερίας και της ισότητας. Με θλίβει που ακόμα και σήμερα, μετά από τόσους αγώνες, συμβαίνουν τόσα: πόλεμοι, θάνατοι, φτώχεια, πείνα. Χιλιάδες γυναίκες βιάζονται και πωλούνται σε σκλαβοπάζαρα καθημερινά. Άνθρωποι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το σπίτι, τη περιουσία, τη ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον και τελικά καταλήγουν να θανατώνονται, να ζητιανεύουν, να κοιμούνται στο δρόμο αγκαλιά με τα παιδιά τους, να εξευτελίζονται. Για μερικούς το χρήμα και η εξουσία έχει γίνει αυτοσκοπός. Ξεχνάνε, όμως, κάτι: Μπορεί το χρήμα να διευκολύνει κατά κάποιο τρόπο τη ζωή τους, αλλά δε θα καλύψει τα κενά τους. Δε γίνεται να στηρίζεται η ευτυχία ορισμένων στη δυστυχία των άλλων. Όπως είπε και ο Dr Mads Gillbert (εθελοντής γιατρός στη Γάζα), αν αυτοί, που εξ'αιτίας συμφερόντων υποκινούν τους πολέμους και κατ' επέκταση τη ταπείνωση ολόκληρων λαών, επισκέπτονταν έστω και για μία ημέρα τις εμπόλεμες ζώνες, αυτός ο κόσμος ίσως και να γινόταν καλύτερος.