Gandhi (1982)
Θα ήταν πολύ πιο εύκολο (και δόκιμο ίσως) να αρκεστώ σε μία απλή, τυπική, ξύλινη κριτική/έπαινο της καθηλωτικής ταινίας του Richard Attenborough. Θα αναφερόμουν στην σχεδόν φωτογραφική αποτύπωση της ζωής του Mohanda Gandhi. Θα έκανα μνεία στην υποκριτική δεινότητα του Sir Ben Kingsley που ως άλλος Gandhi ανατριχιάζει τον θεατή και μόνο με το βλέμμα του. Θα μιλούσα για τη μουσική επένδυση της ταινίας που αριστουργηματικά συμπληρώνει την τόσο ζωντανή εικόνα. Θα σχολίαζα την αρχή και το τέλος της ταινίας με την ίδια σκηνή, τη δολοφονία του Gandhi. Ο Roger Ebert είχε χαρακτηρίσει το ''Gandhi'' ως ''μία αξιοσημείωτη εμπειρία'' και αφήνω σε εσάς να τον επιβεβαιώσετε ή να τον διαψεύσετε.
Όλα αυτά για εμένα πραγματικά δεν έχουν σημασία μπροστά στον πρωταγωνιστή της βιογραφικής αυτής ταινίας: τον Mohanda Gandhi. Ένας άνθρωπος που καλό θα ήταν να είναι πρότυπο των σημερινών κυβερνόντων παγκοσμίως. Προασπιστής της ισότητας, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας. Πάλεψε για την ανεξαρτησία της Ινδίας από τη βρετανική κυριαρχία. Πάλεψε σκληρά και επώδυνα με μοναδικό του όπλο τον λόγο. Από εκεί που αρχικά μπέρδευαν το όνομά του μετατράπηκε σταδιακά σε σύμβολο ειρήνης και ελευθερίας.
Οι αξίες του ήταν οι διαχρονικά βασικές αλλά δυστυχώς όχι και δεδομένες ούτε καν τη σημερινή εποχή. Έκανε τρόπο ζωής του την αρχή της ισότητας. Δούλεψε όπως οι υπόλοιποι Ινδοί, έζησε και συμπεριφέρθηκε όπως αυτοί, αφουγκράστηκε τον πόνο και τα προβλήματά τους και εκείνοι τον λάτρεψαν. Έπεισε τον λαό για την ανάγκη της ελευθερίας, όχι όμως σαν ηγέτης αλλά σαν συνάνθρωπος/οδηγός. Σαρκάστηκε τη βρετανική ηγεσία και για αυτό φυλακίστηκε επανειλημμένα. Μπορεί, όμως, κανείς να βάλει δεσμά στο ελεύθερο πνεύμα? '''Θα έχουν το νεκρό μου σώμα όχι όμως την υπακοή μου'' είπε και άνοιξε το δρόμο για τον αγώνα ενάντια στο κατακτητή βασιζμένος στη μη χρήση της βίας. Έκανε απεργία πείνας κάθε φορά που η βία και η δίψα για εκδίκηση κυρίευε τις ψυχές των συνανθρώπων του γιατί όπως υποστήριζε δεν ήταν αυτή η Ινδία που οραματίστηκε.
Με λίγα λόγια, ο Gandhi έδωσε και εξακολουθεί να δίνει μαθήματα αξιοπρέπειας, αλτρουισμού και ανιδιοτέλειας. Ο Χέλντεριν γράφει στο ''Θάνατο του Εμπεδοκλή'': ''Κι ανοιχτά αφιέρωνα τη καρδιά μου στη σοβαρή και πονεμένη γη, και συχνά, μέσα στην ιερή νύχτα, της υποσχέθηκα να την αγαπάω πιστά μέχρι το θάνατο, χωρίς φόβο, μαζί με το βαρύ φορτίο του πεπρωμένου της... Έτσι δέθηκα μαζί της με θανάσιμα δεσμά''. Ορμώμενη από αυτά τα λόγια, προσθέτω πως ο Mohanda Gandhi συνέδεσε τη ψυχή του με τον τόπο του, χωρίς όμως να τη κυλιδώσει με το αίμα των ανθρώπων. Ο φανατισμός κατέληξε να σκοτώσει το σώμα του όχι όμως την ψυχή του. Αυτή έμεινε να φωτίζει αυτούς που σήμερα, τον 21ο αιώνα, ανάμεσα στην ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, και στον ανευ όρων πλουτισμό ορισμένων, από τη μία, και σε πολέμους, εισροή μεταναστών σε όλη την Ευρώπη, λουτρά αίματος, πόνο, εξαθλίωση, φτώχεια, από την άλλη, ονειρεύονται έναν κόσμο στον οποίο θα βασιλεύει η ειρήνη και το αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα στην ελευθερία, την ισότητα και την αξιοπρέπεια.