''Eat,Pray,Love'': Συμφιλίωση με τον εαυτό μας!
Όταν διάβασα το βιβλίο της Elizabeth Gillbert Eat, Pray, Love πραγματικά ξετρελάθηκα. Μου άλλαξε όλη τη κοσμοθεωρία που μέχρι τότε είχα γύρω από την αντιμετώπιση του εαυτού μου, της συνειδητοποίησης του ποιά ήμουν, των ονείρων μου. Κάπως έτσι δόθηκε και το έναυσμα για να επιλέξω τη συγκεκριμένη ταινία.
Οφείλω σε αυτό το σημείο να παραδεχτώ πως με εξέπληξε ευχάριστα. Δε θυμάμαι άλλη φορά σε αντίστοιχη περίπτωση να μου άρεσε το ίδιο βιβλίο και ταινία. Συνήθως το πρώτο πάντα υπερτερούσε. Αυτή η φορά όμως ήταν διαφορετική. Κάθε σκηνή φάνταζε σαν την οπτικοποιημένη σελίδα του βιβλίου. Ήταν τόσο συναρπαστικό: να ξέρεις τi θα επακολουθήσει στη πλοκή αλλά την ίδια στιγμή να το περιμένεις με αγωνία να εξελιχθεί ομαλά μπροστά στα μάτια σου.
Μία ταινία 140' περίπου που όχι μόνο δε σε κουράζει αλλά θέλεις λίγο ακόμα μετά το τέλος για να δεις πως είναι η συμβίωση της Liz και του Felipe ύστερα από μερικά χρόνια. Ρόμπερτς, Μπαρδέμ και Φράνκο ως guest απόλυτα ρεαλιστικά φυσικοί στις αντιδράσεις και τα λόγια τους. Το Eat,Pray,Love λαμβάνει χώρα σε τρία διαφορετικά μέρη του κόσμου. Η αιώνια πόλη Ρώμη, η καρδιά του διαλογισμού Ινδία και το εξωτικό Μπαλί αποτελούν το φόντο της ιστορίας που βασίζεται στη βιογραφία της Gillbert και ουσιαστικά χωρίζεται σε τρία μέρη ανάλογα με τη χώρα που επισκέφτεται η ταξιδιώτισα Liz. Το άρωμα και των τριών κατορθώνει να περάσει στον θεατή. Οι ομορφιές του κάθε τόπου με τα τόσο διαφορετικά και αντικρουόμενα μεταξύ τους ήθη και έθιμα αποτυπώνονται πλήρως στη κινηματογραφική μεταφορά του έργου που στον συγκεκριμένο τομέα υπερτερεί έναντι του βιβλίου, καθώς η εικόνα είναι πάντα ισχυρότερη από τις λέξεις.
Τα συναισθήματα που προκαλούνται, επίσης, στον θεατή είναι ανάμεικτα. Άλλη μία έκπληξη ίσως για μερικούς, οι οποίοι θα περίμεναν μία ρομαντική κομεντί με γλυκανάλατα συναισθήματα και λόγια αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης για happy end. Κι όμως και εδώ η ταινία του Ράιαν Μέρφι- ο οποίος έχει διασκεύασει και το σενάριο μαζί με την Τζένιφερ Σαλτ- έρχεται να διαψεύσει ακόμη και τον πιο δύσπιστο. Συγκίνηση, χαρά, λύπη, ευτυχία, αγωνία, λαχτάρα, ολοκλήρωση συνοδεύουν τις πράξεις των πρωταγωνιστών.
Στο τέλος, η ηρωίδα ύστερα από ένα χρόνο περιπλάνησης (και κυρίως εσωτερικής) νιώθει πληρότητα: έχει φάει και χαρεί μερικές από τις απολαύσεις της ζωής απαλλαγμένη για πρώτη φορά από ενοχές και τύψεις, έχει προσευχηθεί κατακτώντας την ηρεμία ψυχής που διακαώς αποζητούσε και έχει βρει εν τέλει και την αληθινή αγάπη χωρίς να φοβάται μήπως πληγώσει ή πληγωθεί. Γιατί, άλλωστε, τι αξία έχει η ζωή χωρίς την αγάπη?
Κλείνοντας, θα ήθελα να μεταφέρω το μήνυμα της ταινίας ως μήνυμα και του σημερινού post. Ζήστε! Μην επιβιώνετε απλώς! Μου πήρε αρκετό καιρό για να ακολουθήσω και εγώ αυτή τη συμβουλή αλλά πιστέψτε με η ανταμοιβή είναι πολύ μεγαλύτερη από την αξία οποιουδήποτε λάθους. Βασικά, ποιός ορίζει το λάθος και το σωστό? Ρισκάρετε! Αξίζει τον κόπο τελικά..