Το θέατρο μέσα από τα δικά μου μάτια
Το θέατρο πάντα φάνταζε στα μάτια μου σαν έναν μαγικό κόσμο που πολλοί θέλουν να γνωρίσουν αλλά λίγοι το καταφέρνουν πραγματικά. Απαιτεί αφοπλιστική προσήλωση, απόλυτη συγκέντρωση και το κυριότερο όλων αγάπη.
Φέτος, μου δόθηκε μία τρομερή ευκαιρία να γίνω και εγώ κομμάτι αυτού του κόσμου. Η θεατρική ομάδα ''Επι Σκηνής'' και όλα τα μέλη της μου άνοιξαν την αγκαλιά τους, με εμπιστεύτηκαν και με βοήθησαν να ζήσω λίγο από το όνειρό μου ως βοηθός σκηνοθέτη. ''Το Κοτέτσι'' ξεκίνησε για εμένα κάπου στα μέσα Δεκεμβρίου γύρω από ένα τραπέζι με τους βασικούς συντελεστές της παράστασης και τους ηθοποιούς να διαβάζουν το κείμενο σε μία προσπάθεια να γνωρίσουν τις προσωπικότητες που κλήθηκαν να μάθουν και να υποδηθούν. Σταδιακά, τα κόμματια του παζλ άρχισαν να μπαίνουν στη θέση τους: μπήκαμε στο θέατρο, στήθηκε το έργο, φτιάξαμε το σκηνικό, αρχίσαμε παραστάσεις και κάπως έτσι χθες έπεσε η αυλαία. Αυτό το έργο είναι σαν ένα παιδί που από μωρό αναπτύχθηκε και φτάνει στο τελικό σημείο της ωρίμανσής του. Ύστερα από ατελείωτες πρόβες και ξενύχτια, αντικαταστάσεις ηθοποιών, γέλια, θυμό, απογοητεύσεις, ενθουσιασμό επιτέλους παρουσιάσαμε τη δουλειά έξι μηνών, ελπίζοντας το αποτέλεσμα να μας δικαιώσει στο χειροκρότημα.
Για εμένα όλο αυτό ήταν μία εμπειρία μοναδική και ιδιαίτερη. Γνώρισα κοντά σε ανθρώπους με πάθος για αυτή τη τέχνη και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τι σημαίνει θέατρο. Παρόλο που για τη πλειονότητα των ανθρώπων η θεατρική δημιουργία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το ''φαίνεσθαι'' της σκηνής εγώ θα τους διαψεύσω υποστηρίζοντας πως το θέατρο είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Θέατρο σε όλες του τις εκπληκτικές διαστάσεις ζει κανείς στα παρασκήνια, εκεί που βιώνεις το άγχος, την ανησυχία, την έκπληξη, την ευτυχία, την πληρότητα και την ικανοποίηση. Το πραγματικό θέατρο είναι το κείμενο που από κάποιες τυπογραφημένες κόλλες χαρτιού παίρνει σάρκα και οστά επάνω στη σκηνή. Είναι η άδεια σκηνή που μετατρέπεται στην αυλή ενός σπιτιού από τη μια στιγμή στην άλλη. Είναι οι ηθοποιοί που μεταμορφώνονται στη σκηνή και από τους απλούς φίλους μας γίνονται οι ήρωες του έργου, ο ηχολήπτης που ρυθμίζει τον ήχο, ο σκηνοθέτης που έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο σε όλα. Θέατρο είναι οι άνθρωποι που από μονάδες γίνονται ομάδα δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους.
Ελπίζω να μου δοθούν πολλές ακόμη παρόμοιες ευκαιρίες. Βέβαια, όπως συμβαίνει με καθετί στη ζωή ο πρώτος έρωτας είναι πάντα ανεπανάλυπτος καταλαμβάνοντας μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά μας.